Takele Melesse og eiginkona hans Tiruset bjuggu ásamt þremur börnum sínum, þeim Yitayish sem er tvítug, dótturinni Rediet sem er sex ára og Tamirat 11 ára gutta, í Adami Tulu, litlum bæ í Oromia fylki, 168 kílómetrum suður frá Addis Ababa, höfuðborg Eþíópíu. Fjölskyldan lifði einföldu lífi og hafði nautgriparækt sem lífsviðurværi en höfðu sem aukagetu tekjur af bjór og víni sem Tiruset bruggaði og seldi. En þeirra einfalda og hamingjuríka líf breyttist eina örlagaríka nótt þegar kveikt var í húsinu þeirra á meðan þau sváfu.
„Þetta var martröð. Allir öskruðu af hræðslu og börnin grétu skelfingu lostin. Dýrin okkar voru líka inni. Það er erfitt að rifja þetta upp – og erfitt til að tala um“, segir Takele spurður um atburði hinnar örlagaríku nætur fyrir nokkrum árum síðan. Hann bætir við að börnin hafi aldrei náð sér að fullu eftir atburðina. Sonur hans Tamerat vaknar ennþá um nætur grátandi og kallar eftir hjálp.
Enginn veit til þessa dags hver framdi ódæðið en á stóru svæði í Eþíópíu, þar á meðal á því svæði sem var heimili þeirra, hefur geysað miskunnarlaust stríð þar sem engin skýr víglína er dregin. Ættflokkaerjur í bland við stríð heilla landsvæða og ríkishersins hafa víða í Eþíópíu, og þar á meðal á starfssvæðum Hjálparstarfsins, oft gert daglegt líf almennra borgara svo gott sem óbærilegt.
Sárnar mest að sjá börnin þjást
Það má líkja því við kraftaverk að Takele og fjölskylda hans hafi lifað árásina af, en eftir að hafa misst heimili sitt, bústofn og aðrar eigur, voru þau nauðbeygð til að flýja til Debre Berhane, borgar miðsvæðis í Eþíópíu í Amhara fylki um 120 kílómetra norðvestur af höfuðborginni Addis Ababa. Þar er sæmilega friðsælt en fjölskyldan kom þangað allslaus að kalla. Lengi eftir komuna þangað þurfti fjölskyldan að reiða sig á matar- og fatagjafir frá vandalausum. Takele hefur reynt allt sem í hans valdi stendur til að fá vinnu. Allar hans tilraunir hafa reynst árangurslausar og því hafa þau alfarið þurft að treysta á neyðaraðstoð til að draga fram lífið.
„Ég reyndi að finna vinnu til að framfleyta fjölskyldunni og ekki síst til að borga leigu. Það hefur reynst afar erfitt þar sem leiguverð hækkar stöðugt vegna þess hversu margir í sömu stöðu og við hafa komið til bæjarins. Við höfum ítrekað misst okkar húsnæði þar sem við höfum ekki getað mætt hækkandi leiguverði. Undanfarin misseri hafa á hverjum tíma rúmlega 30.000 manns verið skráðir flóttamenn í borginni. Eina sem ég hafði efni á var kofi í úthverfi þar sem við höfum engað aðgang að vatni, salerni eða öðrum nauðsynjum,“ segir Takele.
„Mér sárnar þó mest að börnin mín þjást og komast ekki í skóla eða til læknis vegna minnar stöðu,“ bætir hann við og tiltekur að kaup á nauðsynlegum skólagögnum hafi einfaldlega þurft að víkja þar sem leiga og matarkaup gangi fyrir. Draumur fjölskyldunnar til lengri tíma litið er að fá aðstoð við að stofna lítið fyrirtæki sem gæfi nægilega mikið af sér til að lifa áhyggjulausu lífi.
„Ég gæti þá séð fyrir okkur og konan mín gæti byrjað aftur að búa til drykki og selja þá. Þannig getum við raðað saman brotunum í lífi okkar og verið áhyggjulaus,“ segir Takele að lokum.
